صبح امید

پسر بچه اي بود كه اخلاق خوبي نداشت. پدرش جعبه اي ميخ به او داد و

گفت هر بار كه عصباني مي‌شود يك ميخ به ديوار بكوبد. روز اول پسر بچه

37 ميخ به ديوار كوبيد. طي چند هفته بعد، همان طور كه ياد مي‌گرفت چگونه

عصبانيتش را كنترل كند، تعداد ميخهاي كوبيده شده به ديوار كمتر مي‌شد.

او فهميد كه مهار كردن عصبانيتش آسانتر از كوبيدن ميخها به ديوار است.

او اين نكته را به پدرش گفت و پدرش هم پيشنهاد كرد كه از اين به بعد هر

روز كه مي‌تواند عصبانيتش را كنترل كند يكي از ميخها را از ديوار بيرون آورد.

روزها گذشت و پسر بچه سر انجام توانست به پدرش بگويد كه تمام ميخها را

از ديوار بيرون آورده است. پدر دست پسر بچه را گرفت و به كنار ديوار برد و گفت:

پسرم تو كار خوبي انجام دادي. اما به سوراخ‌هاي روي ديوار نگاه كن.

ديوار ديگر هرگز مثل گذشته اش نمي‌شود. وقتي تو در هنگام عصبانيت

حرفهاي بدي مي‌زني، آن حرفها همچنين آثاري به جاي مي‌گذارند.

تو مي‌تواني چاقويي در دل انساني فرو كني و آن را بيرون آوري.

اما هزاران بار عذر خواهي هم فايده ندارد. آن زخم سر جايش است.

زخم زبان هم به اندازه چاقو دردناك است.